La Muse

🇬🇧For English click here

dressoir halo goud


Florent Schmitt (1870-1958) Trio à cordes op. 105 (1944)

Darius Milhaud (1892-1974) La Muse ménagère (1944) Vijftiendelige pianosuite bewerkt door: Bob Gilmore, Tim Kliphuis, Petra Griffioen en Marijn van Prooijen

La Muse is ook de titel van de nieuwe cd die wij in mei zullen uitbrengen. De voorbereidingen zijn in volle gang.

La Muse is een programma met een persoonlijk verhaal. Het begint bij onze keuze voor deze muziek. We schotelen u twee heel verschillende werken voor, allebei uit 1944. Het ene is turbulent en overweldigend, het andere ingetogen en poëtisch. De twee componisten zijn zeker geen geestverwanten, eerder botsende karakters. Toch vinden wij dat hun werk prachtig bij elkaar past en elkaar zelfs versterkt. Zou het inspiratie zijn, noem het de Muze, die de twee bij elkaar brengt? De muze van Florent Schmitt lijkt de muziek zelf te zijn, de drijvende kracht achter zijn explosieve componeerdrift. Darius Milhaud wijst zijn vrouw Madeleine aan als muze en eert haar met beeldschone muziek. 

Laat Prisma dan uw muze zijn en luister!

Het verhaal van Michiel: Vaak begint een Prismarepetitie met een iets te eerlijk antwoord op de vraag ‘Hoe gaat het?’ Dan delen we om half tien 's ochtends niet alleen muzikale kwesties, maar ook onze persoonlijke overwinningen, teleurstellingen en depressies. Tel daar lange auto-, trein- en kleedkamergesprekken bij op en u begrijpt, wij weten alles van elkaar. Onze manier van spelen, onze manier van programma's maken en ook het samenstellen van dit programma kan dan ook niet anders dan persoonlijk zijn.

Het verhaal van Janneke: De oprichting van Prisma Strijktrio in 2002 leidde vanzelfsprekend tot een zoektocht naar repertoire. Aan het eigenwijze zusje van het strijkkwartet hebben niet veel componisten zich gewaagd. Af en toe stuiten we op een verborgen schat van zo'n originaliteit en diepgang dat het een raadsel is waarom hij op de plank is blijven liggen. Tussen de tips van collega’s over triorepertoire viel een mysterieuze naam op: Florent Schmitt en er stond bij: ‘dolgedraaide Ravel, waanzinnig moeilijk’. Die naam bleef in mijn hoofd rondzingen. Na tien jaar polijsten van bekende strijktriojuwelen lieten mijn Prisma-maten zich overhalen. We namen hamers en houwelen ter hand om die verborgen schat uit te graven. Tot onze grote vreugde kwam er een schitterende diamant tevoorschijn. Et voilà!

Het verhaal van Schmitt: Het Trio à Cordes Op. 105 is een fascinerend werk van een componist die zich in zijn laatste jaren steeds meer richt op de kamermuziek. Schmitt draagt het op aan het Pasquier Trio en hij zoekt de grenzen op van hun kunnen. De drie broers Jean, Pierre en Étienne Pasquier studeren een heel jaar op het stuk voordat zij het in première brengen en vastleggen op 78-toerenplaat. Ook van de luisteraar wordt veel gevergd, maar de moeite wordt vorstelijk beloond. Het is spannend om te horen hoe de componist uit drie instrumenten zo'n volheid van klank en kleur weet te toveren, het is als het ware een strijksextet voor drie spelers. Je hoort onrust en ontroerende lyriek, subtiliteit en extravagantie. Het is een grootse compositie, die bij elke beluistering nieuwe muzikale perspectieven opent.

Het verhaal van Elisabeth (en van Bob en Darius Milhaud): De muze schoot mij te hulp in een van mijn moeilijkste momenten. In 2012 werd mijn partner, musicoloog Bob Gilmore, ernstig ziek. We wisten toen dat het einde van zijn leven nabij was. De periode tot zijn dood op 2 januari 2015 was intens moeilijk, maar ook intens mooi en vervuld van liefde. Ik deed wat ik kon om Bobs laatste levensfase zo zinvol en draaglijk mogelijk te maken. Op een avond verraste Bob mij met La Mienne, het eerste deeltje van de pianocyclus La Muse ménagère, in een arrangement voor strijktrio dat hij stiekem voor mij gemaakt had, net zoals Milhaud ooit in het geheim gewerkt had aan dit kado voor zijn geliefde Madeleine. Wat was ik ontroerd! In Bobs laatste maanden volgden na La Mienne nog 5 andere deeltjes. Nog zie ik hem in het avondlijke lamplicht aan tafel zitten, noten schrijvend in zijn verfijnde handschrift. Steeds moest hij stoppen door de pijn in zijn handen, maar hij zette door, uit liefde. Janneke en Michiel kwamen met het idee om de suite af te laten maken door Janneke’s broer Marijn van Prooijen, haar echtgenoot Tim Kliphuis en Michiels echtgenote Petra Griffioen, onze dierbaren, onze eigen muzen. Zo vormen wij met zijn allen één groot muziekhuishouden. Dit is een prachtige ode geworden aan Bob en aan alle Muses ménagères op de hele wereld.

Een impressie van La Muse ménagère van Milhaud:



Contact       © Michiel Weidner 2021