Folke Nauta, piano linkerhand
Lars Wouters van den Oudenweijer, klarinet
Prisma Strijktrio
Al maanden zijn wij in de ban van het onvoorstelbare verhaal van Paul Wittgenstein.
Het is 1914; Paul Wittgenstein heeft als jonge veelbelovende pianist zijn debuut gemaakt in de Gouden Zaal van de Wiener Musikverein als de oorlog uitbreekt. Zonder zich te bedenken stort hij zich in de strijd aan het oostfront en verliest al in de eerste dagen van de oorlog zijn rechterarm. Ondanks dat verlies zet Wittgenstein zijn carrière als concertpianist voort. Hij gebruikt zijn onuitputtelijke familiefortuin om de beste componisten van zijn tijd opdrachten te verstrekken voor werken voor piano linkerhand. Daar hebben wij bijvoorbeeld het beroemde concert van Maurice Ravel aan te danken.
Er is ook - dat is veel minder bekend - kamermuziek voor Wittgenstein geschreven. Er ligt een schat aan materiaal. In het Wittgenstein Project gaan we verschillende programma’s samenstellen waarin we die muziek laten horen én het verhaal vertellen.
We hebben een speciaal aan het Wittgenstein Project gewijde site gepubliceerd: Wittgensteinproject.com
In het eerste programma ‘Wittgenstein: Wien bleibt Wien!’ richten we de blik op het Wenen van de 19e eeuw.
Wolfgang Amadeus Mozart Kwartet voor klarinet, viool, altviool en cello, naar Vioolsonate nr. 26 in Bes
Franz Schmidt Intermezzo voor piano linkerhand
Richard Strauss Variationen für Streichtrio über 's Deandl is harb auf mi
Johann Strauss jr. Wiener Blut
Johann Schrammel Wien bleibt Wien
Franz Schmidt Kwintet in Bes of Kwintet in A
Wenen! Plezier en melancholie, behoudzucht en avant-garde, sjiek en shabby.
Met al zijn tegenstellingen is Wenen een ideale plek voor kunstenaars. Mozart schreef er zijn rijpere vioolsonates, die zo’n doorslaand succes waren dat tijdgenoot Johann André al snel een versie voor klarinet en strijktrio arrangeerde, simpelweg omdat er vraag naar was vanuit de markt.
Richard Strauss haatte het als men hem vroeg of hij familie was van Johann Strauss, de Weense Walsenkoning. Toch liet hij een eigen paleisje bouwen in Park Belvedère, om er als tegenhanger van zijn bloedserieuze opera’s de opera buffa Der Rosenkavalier te schrijven, welhaast een parodie op de Weense Wals met zijn spel van aantrekken en afstoten. Het werd zijn grootste succes. Richard Strauss op zijn lichtvoetigst kunnen we horen in zijn Variaties voor strijktrio over het volkswijsje ‘s Deandl is harb auf mi’; 't meiske is boos op mij…
Temidden van het tumult rond de Tweede Weense school van Arnold Schönberg cs. - niet door alle Weners gewaardeerd - bleef Franz Schmidt trouw aan het hoogromantische idioom. Met pianist Paul Wittgenstein, die zijn rechterarm verloor in de Eerste Wereldoorlog, had hij een bijzonder goed contact. Wittgenstein bestelde bij Franz Schmidt maar liefst zes composities tussen 1923 en 1938. In de kamermuziekwerken valt op hoe Schmidt de piano als gelijkwaardige partner van de andere instrumenten behandelt. Hoe complex de éénhandige pianopartij ook bij vlagen is, nergens is de virtuositeit een doel op zich.
Over het Kwintet in Bes: Het kwintet in Bes ontstond in 1932, het jaar waarin Schmidt zijn dochter Emma verloor. Een sfeer van rouw doordrenkt het hele werk. Het laatste deel heeft een Slavisch aandoend hoofdthema waarin het licht tenslotte toch lijkt te winnen. Een meeslepend slot van een groots werk dat veel te weinig bekend is geworden.
Over het Kwintet in A: Het kwintet in A is afgezien van een Toccata voor piano solo de zwanenzang van Franz Schmidt. Met een tijdsduur van meer dan 50 minuten is het een lijvig stuk. Na de voltooiing sprak Paul Wittgenstein bij Schmidt zijn zorgen uit over het tweede deel, een Intermezzo voor piano solo. Zouden de medemusici en het publiek zo’n solo middenin een kamermuziekwerk wel kunnen waarderen? Schmidt, eerst enigszins gekrenkt, draaide later bij en componeerde als alternatief een extra Adagio voor alle vijf musici. De zorgen van Wittgenstein bleken later overigens ongegrond, en het werk werd als vijfdelig werk uitgegeven. In dit programma hoort u vóór de pauze het Intermezzo en de overige vier delen van dit bijzondere werk na de pauze.
Nee, Johann Strauss en Johann Schrammel hielden niet van lijvige of ernstige stukken. Muziek is er voor het plezier. Wien bleibt Wien.
Zie voor een eerste impressie de trailer of check Facebook